Odpust zupełny

Katechizm podaje następującą definicję: „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny zależnie od tego, czy od kary doczesnej należnej za grzechy uwalnia w części czy w całości. Każdy wierny może uzyskać odpusty dla siebie lub ofiarować je za zmarłych” (KKK 1471). Aby uzyskać odpust zupełny należy pobożnie wypełnić następujące warunki:

1. Odprawienie spowiedzi sakramentalnej lub utrzymujący się stan łaski uświęcającej.

2. Przyjęcie Komunii św.

3. Modlitwa w intencjach polecanych przez Ojca Świętego (np. Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo).

4. Wykluczenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet lekkiego (bardziej zdecydowane nawrócenie się z popełnianych grzechów, nie tolerowanie u siebie złych przyzwyczajeń, nałogów itp.) Jeżeli nie będzie to osiągnięte, to odpust będzie tylko cząstkowy.

5. Pobożnie wykonać jedną z czynności obdarzoną odpustem (podano tylko niektóre):

– adoracja Najświętszego Sakramentu przez pół godziny;

– czytanie Pisma św. przez pół godziny;

– odmówienie cząstki Różańca w kościele, w publicznej kaplicy, w rodzinie, z zapowiadaniem i rozważaniem tajemnic różańcowych;

– udział w liturgii w Wielki Piątek i ucałowanie krzyża;

– odprawienie Drogi Krzyżowej (przed stacjami prawnie erygowanymi, połączone z rozważaniem męki Chrystusa i przechodzeniem od stacji do stacji; w publicznym odprawianiu wystarczy przechodzenie prowadzącego);

– przyjęcie Pierwszej Komunii św., albo pobożny udział w takiej liturgii;

– udział w ćwiczeniach duchowych (rekolekcje) trwających przynajmniej przez trzy dni;

– publiczne odmówienie aktu wynagrodzenia Sercu Jezusowemu O Jezu Najsłodszy w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa;

– odmówienie (śpiew) modlitwy Przed tak wielkim Sakramentem podczas liturgii w Wielki Czwartek oraz w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało);

– publiczne odmówienie hymnu Ciebie Boga wysławiamy w ostatnim dniu roku;

– publiczne odmówienie hymnu O Stworzycielu Duchu przyjdź w Nowy Rok i w uroczystość Zesłania Ducha Świętego;

– sprawowanie Mszy św. prymicyjnej lub uczestnictwo w niej;

– sprawowanie i uczestnictwo we Mszy św. z okazji 25-, 50- i 60-lecia kapłaństwa;

– przyjęcie błogosławieństwa papieskiego Urbi et orbi (choćby poprzez radio, TV)

– nawiedzenie kościoła parafialnego w dniu święta patronalnego i odmówienie Ojcze nasz i Wierzę

– w dniach od 1 do 8 listopada nawiedzenie cmentarza i modlitwa za zmarłych.

Odpust zupełny można uzyskać jeden w ciągu dnia. Po jednej spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych, a po jednej Komunii św. i jednej modlitwie w intencjach polecanych przez papieża można uzyskać jeden odpust zupełny. Jeśli ktoś odejdzie z tego świata pojednany z Bogiem, a nie będzie wystarczająco dojrzały w miłości, nie naprawił uczynionego przez siebie zła czy zaniedbań w czasie ziemskiego życia, to duchowe oczyszczenie i dojrzewanie obywa się w czyśćcu. Uzyskany wcześniej odpust (najlepiej zupełny) mocą łaski Bożej uwalnia od tych kar za grzechy. Cierpienie czyśćcowe jest bardzo bolesne – mówią o tym mistycy, np. św. Faustyna. Pan Jezus powiedział do niej pewnego dnia: „Dziś sprowadź mi dusze, które są w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia mojego, niechaj strumienie krwi mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze mnie umiłowane, odpłacają się mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie… O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi mojej sprawiedliwości” (Dz, nr 1226). Uzyskanie dla zmarłego odpustu zupełnego jest ważnym uczynkiem miłosierdzia. Warto zadbać też o to, aby co jakiś czas uzyskać go dla siebie.

Opracował: ks. dr Andrzej Sereda